در شب قدر از خدا چه بخواهیم؟

دیشب اولین شب از شبهای قدر بود. اوضاع جهان هم که اصلاً خوب نیست. از یک طرف داعش و جنایات عراق؛ از طرف دیگر وحشی گری های اسرائیل در غزه؛ و خیلی جاهای دیگر...

بیایید در این شبهای قدر فقط به فکر خودمان نباشیم!

شبهاى قدر را حقیقتاً قدر بدانید. قرآن صریحاً مى‏فرماید: «خیر من الف شهر»؛ یک شب بهتر از هزار ماه است! این خیلى ارزش دارد. شبى است که ملائکه نازل مى‏شوند. شبى است که روح نازل مى‏شود. شبى است که خداى متعال آن را به عنوان سلام دانسته است. سلام، هم به معنى درود و تحیّت الهى بر انسان‏هاست، هم به معناى سلامتى، صلح و آرامش، صفا میان مردم، براى دلها و جانها و جسمها و اجتماعات است. از لحاظ معنوى، چنین شبى است! شبهاى قدر را قدر بدانید و براى مسائل کشور، مسائل خودتان، مسائل مسلمین و مسائل کشورهاى اسلامى دعا کنید.

کشورهاى اسلامى چقدر مشکلات دارند! حلّ آن مشکلات را از خدا بخواهید. براى همه ‏ى انسانها دعا کنید. براى هدایت انسانها، براى خودتان، براى زندگی تان، براى مسئولین تان، براى کشورتان، براى گذشتگان تان و براى آن چیزى که مى‏خواهید خداى متعال به شما بدهد، دعا کنید. این ساعات و دقایق را قدر بدانید. بنده هم از همه‏ ى شما برادران و خواهران عزیز، در شبهاى مبارک قدر، ملتمس دعا هستم.

 (بیانات امام، در خطبه‏ هاى نماز جمعه تهران 26/ 10/ 1376)

چهار عمل اصلی ماه رمضان!

قبل التحریر:

احتمالاً یکی از پربسامدترین مطالب وبلاگ، همین بخش شذرات البیانات یا کلمات قصار  خواهد بود. شذرات، به تکه های طلا گفته می شود. وجه تسمیه هم که مشخص است: عمدتاً نکته های ناب و کمتر دیده شده از بیانات امام [یادآوری قانون شماره 1 وبلاگ: هر جا لفظ «امام» به تنهایی به کار برده شد، منظور «امام خامنه ای» است] در موضوعات مختلف در این بخش منتشر می شوند...

شذرات البیانات(1)

بنده وقتى اعمالى را که در ماه رمضان، از سوى شارع مقدّس مورد اهتمام است، ملاحظه مى‏کنم یعنى روزه ‏ى ماه رمضان، تلاوت قرآن مجید، خواندن دعاهاى مأثور و توسّلاتى که به ذیل عنایات حضرت بارى تعالى وجود دارد، مى ‏بینم در میان این چهار عنصر بسیار مهم‏ که روزه ‏ى ماه رمضان، واجب هم هست، آنچه براى ما خیلى اهمیت دارد، استغفار است؛ طلب مغفرت، طلب گذشت از سوى پروردگار عالم نسبت به آنچه از روى قصور، از روى جهالت و خداى نکرده از روى تقصیر، از ما سرزده است.

 (بیانات امام، در خطبه‏ هاى نماز جمعه تهران 26/ 10/ 1376)

«سلام» دوباره...!

اوایل سال 1382 بود. آن روزها هنوز «وبلاگـ» اینطوری همگانی نشده بود؛ به طوری که اکثر بلاگرها ـ که اکثرشان هم سیاسی بودند و از خط و خطوط مختلف ـ همدیگر را می شناختند! از «آن روزها» که دانشکده مهندسی دانشگاه شیراز بودم و وبلاگ «آقای خامنه ای سلام!» را راه انداختم، حدود 11 سال گذشته. از آن موقع خیلی چیزها فرق کرده. توی این 11 سال اتفاقات زیادی هم افتاده که خیلی هایش هم به دلایل مختلف فرصت انعکاس در وبلاگ را پیدا نکردند. اما بالاخره کج دار و مریز، هم من و هم «آقای خامنه ای سلام!» هر طوری بوده همدیگر را طی این سالها تحمل کرده ایم!

اما از سال 85 یک ماجرای کاملا اتفاقی پیش آمد که جریان زندگی ام را به کلی تغییر داد. از آن روز، با تمرکز کاری روی بیانات امام [قانون شماره 1 وبلاگ: هر جا لفظ «امام» به تنهایی به کار برده شد، منظور «امام خامنه ای» است] دریچه جدیدی در برابرم باز شد.

غرق شدن در بیانات و شرکت در تألیف حدود 30 جلد کتاب در موضوعات مختلف در طول این سالها، باعث شد «آقای خامنه ای» امروز در ذهن من، با «آقای خامنه ای» آن روز زمین تا آسمان تفاوت کند.

هرچند این نگاه جدید، به دلایل مختلف ـ و البته کلیشه ای(!) از جمله مشغله زیاد و... ـ فرصت ابراز جدی در وبلاگ را پیدا نکرد، اما این تغییر رویکرد، اصولاً در تفاوت نوع مطالب «این وبلاگ» با «آن وبلاگ(!)» خودش را نشان خواهد داد.

پس «بسم الله»!